نمایش شب عروسی بود با حضور و هنرمندی: مهدی گیتی ـ رضا مطیعی ـ مهدی عبدشاه ـ آرش کرم الهی ـ عبدالرضا صفامهر ـ محسن آزادی ـ شهریار تدین و خانم شکوه پرور موسیقی : رحیم خدایی منشی صحنه : سارا ادیبیان طراح صحنه و لباس: عبدالمحمد نعناکار

دِزفــول شهری است در جــنوب غربی ایران، سی‌و یکمین شهر پرجمعیت کشور و مرکز شهرستان دزفول است که با مساحت نزدیک به ۴۷۶۲کیلومترمربع در کنار رودخانه دز و در بخش‌های جلگه‌ای استان خوزستان واقع شده است. جمعیت دزفول طبق سرشماری سال ۱۳۹۰ مرکز آمار ایران حدود ۲۴۸ هزار نفر بوده است. شهر در ارتفاع ۱۴۳ متری از سطح دریا و از شهرهای شمالی استان خوزستان است. دزفول به جهت عبور رود دز از این شهر و پیشینه تاریخی‌اش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

تئاتر فیزیکی نمایانگر آن است که بازیگر ها مجبور هستند، بدون کلمات و تنها، از زبان بدن بازیگری خود برای بیان موضوع و ایده ها استفاده کنند. این روش از تکنیک ‌هایی مانند حرکت، تقلید، ژست گیری و مجموعه ای از حرکات دنباله دار استفاده می‌کند. و می‌تواند برای کشف مسائل پیچیده اجتماعی و فرهنگی به کار رود. تئاتر فیزیکی یا بدنی، نوعی عملکرد است که در آن حرکات فیزیکی شیوه ی اصلی داستان ‌سرایی بوده؛ که نقطه ی مقابل بیان و متن، در یک نمایش قرار می گیرد.

نمایش نامه: ساز نویسنده: عبدالمحمد نعناکار هوالمحبوب تابلوی اوّل : میخانه ای در گوشه ای از شهر و . . . صحنه : دکور با کمترین کاهش یافته تنها یک میز سمت چپ و یک پلکان در انتهای وسط همراه با صدای دف آرام نور به صحنه داده می شود بین دو تن از می خواران نزاعی در گرفته، دیگر می خوارگان به می فروش معترض می شوند، دختر ازبیرون صحنه با صدای حزن انگیز می خواند دختر1 : ای مـونسم ، همراز من سازم یاریگـر آواز مــن سازم ای خوش نوای هستی ام سازم بال و پـرَ پـروازمـن سازم

نمایشنامه: افسانه نویسنده - سید صادق فاضلی صحنه: یك اتاق نمور و نیمه تاریك در جنوب کابل . . .  ملافه سفید کهنه ا ی در گوشه ی صحنه ، چنان برآمده است که تداعي کننده ی وجود فردی بیمار در زير آن است . افسانه ی اين قصه ، کمي آنسوتر ، تسبیح مي چرخاند و اورادی زير لب مي خواند ، مقابلش صندوق بزرگ چوبي و در کنارش ضبط صوت کهنه ای که ما هم صدای حزين استاد مهوش را از آن مي شنويم که با وردخواني افسانه ، آمیخته شده است و مي خواند : يا مولا دلم تنگ آمده ، شیشه دلم ای